Бир камзулим бор эди, Кийса, одам уялар, Чунки олмадек жойин, Еб қўйишган куялар.
Қишда уни эҳсон деб, Бердим муҳтож қўшнимга, Ўша куни шу камзул, Кириб қолди тушимга,
Ўтганмишман оламдан, Чоршанбанинг тонгида, Турганмишман дўзахнинг, Шундоққина ёнида.
Эмишман шир ялонғоч, На молим бор ва на пул, Кўзларимда даҳшату Қўлимда йиртиқ камзул
Оҳ, у олов, у азоб! Қоврилармиш одамлар, Қайта-қайта ёнишиб, Соврилармиш одамлар.
Ўт менгаям урармиш, Ёқай деб юз, кўзимни, Шу тешик камзул билан, Тўсармишман ўзимни.
Фақат, йиртиқ жойидан, Ҳар гал жоним куйганда, Дер эмишман: «Қанийди, Камзул бутун бўлганда».
Эссизгина тириклик, Қурсин кийиб, еганим, Шуми ёруғ дунёдан, Ўзимга обкелганим ?!
Оҳ, қўшним-а, шунгаям Суюниб "Раҳмат!" деган, Олгани-чун раҳматни — Мен айтсам бўлар экан.
Кийимларим жавонга, Сиғиб турарди аранг, Сандиқда қанча латтам — Қолиб кетди, эҳ, аттанг.
Қариндошлар ичра ҳам Қийналганлар бор эди, Чеҳрасидан билардим, Ким нимага зор эди.
Гадой сўраса юз сўм, Жаврардим энсам қотиб, Табассум билан эмас, Бердим юзига отиб.
Билсам, муҳтож қўлига — Тутқазганим бир тилло, Охират сандиғимга — Тушаркан бўб минг тилло.
Йиғиб меросхўрларга — Қолиб кетар молимни, Ўйламабман ўзим-ла — Олиб кетар молимни.
Ёшлигимда ҳар нени — Деяверсам "меники ", Бобом дерди: "Эй, болам, Берган нарсанг — сеники.
Кийинтирган кийинар, Едирганлар ейдилар, Бирини кийсанг, бирин — Эҳсон қилгин ", дердилар.
"Шош, — дердилар, — яқинда — Муҳтож одам қолмайди, Садақа қилай десанг, Ҳеч бир одам олмайди.
Хоҳ яширин, хоҳ ошкор, Эҳсон қилгин кўпми, оз, Ҳатто, табассуминг ҳам — Жаннатга бир имтиёз.
Қарашиб қол, Марҳабо, Мискиннинг ош, нонига, Ўлмай туриб, кириб ол — Жаннатнинг айвонига ".
Йиртиқ камзулни ушлаб, Бир нарсани ўйлардим: Билганимда тўнимни, Эҳсон қилган бўлардим.
Мархабо Каримова
|
